5 yada 6 yaşındaydım, yani ne kadarda küçükmüşüm!,Kocaman bahçeli,müstakil bir evimiz vardı.Kışın her kar yağdığında annemden gizli demir kapının boşluklarından dışarı sızar,sabahın köründe karda oynamak için saatlerce eve girmezdik abimle.Asla beni almadan gitmezdi.Annem, eve girdiğimizde ayaklarımızın soğuktan buz kestiğini,üstümüzün başımızın sırılsıklam olduğunu söyler.Ama yinede biz hiç hastalanmazdık.Doya doya oynardık.Üstümüz başımız kirlenmiş,ıslanmış,parmaklar buz tutmuş,popo donmuş kimin uğrunda.Kızakla belki 30 defa yokuş aşağı kayıp tekrar tekrar yukarı çıkardık.Biraz dinlenir,kurulanır,üst baş değişir,bu kezde bahçemizde biriken karlar ziyan olmasın diye kocaman bi kardan adam yapardık.Aynen öyle gözüne kömür,burnuna havuç takardık.Kardan adamın hakkını verirdik.Sabah olunca gözümü açar açmaz kardam adamım ordamı diye pencereye koşardım.Biz hiç üşümezdik o zaman.Bugün hiç göremedim kardan adam.Bazı çocuklar niyetliydi,yapmak için.Ama sonunu getirmediler.Gövdeyi yuvarlayıp bıraktılar.
Bizim gibi doya doya sokakta oynayamayan bu nesile üzülüyorum şimdi.Apartman dairelerinde,beton yığınlarının arasına sıkışıp kaldık.Bir yanımız kaç kurtar kendini diyor,öbür yanımız hiç bir yere gidemezsin,otur oturduğun yerde diyor.Bu kalabalık,bu trafik,bu akşam olunca havayı basan kömür kokusu,..yürüyüş yapmaya çıkarsın bir hava almak için ciğerlerine kadar egzos dumanına boğulursun.Neyse...
Kar yağmış ve her yer bembeyaz.Okullar tatil.Geçen sene biraz bebekti,ağlamıştı Kuzey kara adımını atınca.Bu kez, dün ve bu sabah pencerenin önünde dışarı bakarken ''kaar yayoo'' nidalarıyla evde az bi şey çoştuk.Biraz pratik yaptık en nihayetinde.Kuzey'i kaptığım gibi soluğu bahçede aldım,erkenden.Elimizi çabuk tutup karlar kirlenmeden hemen kendimizi dışarı atmalıydık çünkü.İlk anda kaldırımdan yürüdük az bi şey.Sonra biraz ürkek kara bastık.Az bi zaman sonra Kuzey artık koşmaya başladı ve ben Onu hiç tutamadım :) Tutmakta istemedim aslında,istediği gibi oynasın,yuvarlansın diye. Eğleneceğini tahmin etmiştim ama bu kadarını beklemiyordum doğrusu.Yerlerde yuvarlandı, kendinden büyük çocukların kar topu savaşına katıldı,onlar koştu bizimkide onlarla koştu.Bir iki defa ayağı kaydı düştü.Yerden kar alıp baassket diye havaya fırlattı :)
Ne kadar mutlu oldu meleğim ya.
Eve girince gözyaşları yanağından süzüldü.
Kıyamam, çok ağladı aşkım,beyaz balığım...
