Memeden Kesme Hikayesi-Vol 2

              Son bir aydır bu aşamayı daha kolay atlatmamıza faydası olacağını düşünürek Kuzeyi emzirdikten hemen sonra masal anlatarak uyutmaya çalışıyordum.
Tabii hemen öncesinde ağlama krizleri,hırçınlaşma,kendini yerlere atma hiç biri kar etmezse bana tekme tokat atma girişimlerinden sonra yorulup uyuyakalıyordu.Bazende bunlara hiç gerek kalmadan ilk on dakika için emerken uyuyakalıyordu.
              29 Ekim günü akşam uykusunda bi beş dakika emzirdim.Ve karnı tok olduğu ve sanırım uyumakta istemediği için oyuna başladı.Zaten bir kaç aydır düşündüğüm ve gözümde büyüttüğüm  ama nasılsa daha zamanı var diyerek ötelediğim memeden kesme olayımız işte tam zamanı dedirtti bana.Doğru zaman tamda şu an.Son bir aydır akşam uykularında bazen biraz emzirip sonra koltuğa oturup onuda kucağıma alarak masal anlatıyordum Yine bu akşamda böyle yaptım.Tabii itirazlar,kendini yerlere atmalar,bana vurmalar,ağlama krizleri...böyle anlatırken hiç biri yokmuş gibi geliyor.Ben biraz yatışmasını beklerken dahada hiddetlendi.İkimiz içinde kolay değil tabii.Emme delisi bir bebe var karşımda.Bense emzirme sevdalısı bir anne olarak artık havlu atıyorum. Kendi kendimi telkin ettim hep pes etme,
''bunları hep yapacak,sakin ol,sakın teslim olma,alışacak''
Baktım kucağımda oturmayacak,karyolasına yatırdım bende yanına uzandım,bi kaç tokatta orada yedim :)
              Bu şekilde bir saat savaş verdikten sonra yoruldu ve umudu kesip uyuyakaldı.Bir saat geçmeden avazı çıktığı kadar ağlayarak uyandı,yanına gittim.Baktı ki yine meme yok daha da sinirlendi.Beni görünce aklından atamayacak diye düşündüm.Babasının kucağında, evi bir kaç tur dolandıktan sonra ağlaya ağlaya uyudu.Herhalde şu meme kesme evresinin en zoru ilk akşam yaşanıyor.Yani ilk akşamı atlatırsam sonrası daha kolay olacaktı,biliyordum.Gece bir defa daha uyandı.Babası aldı onu karyolasından ve yanımıza yatırdık.Kendi kendine ''dıgıl dıgıl bıdık bıdık de dıkı dıkı dee'' bir şeyler anlattı sonra yine uyuyakaldı.
Sabah her zamanki gibi sekizde uyandı biraz ''mime mime'' dedi.Hemen kalktık ve kolayca unuttu o an.
İlk günü bu şekilde atlatıktan sonra , bugün öğle uykusunda aklına yeniden gelecekti...

              Endişeyle karışık bir hayal kırıklığı yaşıyorum.Dün bir eczaneye başımın ağrısı için ilaç almaya girdim.Annemle konuşurken saçlarımın çok döküldüğü geldi aklına.Bi çare bioxcin alalım dedik.Gerçi kullanmama rağmen şu ana kadar pek bir faydasını gördüğümü söyleyemem ama,her neyse.Birde yeni çıkanını deneyin dedi eczacı hanım ve Kuzey'i görünce emziriyor musunuz? diye sordu.Evet ya emziriyorum ühüü..Görüldüğü üzere ''geceleri kollarım üşüyordu''dan daha geçerli bahanelerim var.

Bir Memeden Kesme Hikayesi-1

                Evet bizim hikayemiz tam tamına iki yıl sürdü.Aslında kafamdan geçen o kadar çok şey var ki bununla ilgili.Sanırım artık ben düşündüğünü yazıya dökemeyen biriyim.

Biraz duygusal oluyormuş anne kişisi, her neyse.

                Biraz katıyım ben,birazda kuralcı.

Kuzeye hamile olduğumu öğrendiğimde en çok kafa yorduğum şeylerden biri O'nu besleyebilme kısmıydı herhalde.

"Emzirmek!Emzirmeliyim!Kesinlikle anne sütü almalı.Emzirmek çok zordur asla vazgeçmek yok.Pes etmeyeceğim.Bütün zorluklarına rağmen bu sınavı atlamalıyız" gibi.

Sürekli kendimi telkin ediyordum,Yoksa kendime gaz veriyordum mu demeliyim?

                Neyse,Kuzey'in doğduğu ilk gün başladı bizim hikayemiz.Şanslıyım, oğlum gerçekten çok çaba gösterdi emebilmek için.Hatta o kadar çabanın sonunda Kuzey,ben ve meme supersonic bi üçlü olduk.Hayatı göğsümde yaşamaya başladı,kamp kurdu oraya.Özellikle ilk aylar memeden ayrı kaldığı zaman zarfı 3 saati asla geçmemiştir.Oda sadece geceleri.Gündüz neredeyse bütün gün memedeydi.Geceleri 3 saatten fazla uyuduğu zamanlardaysa ben uyanıp süt sağıyordum.Hayatım adeta meme,promalt,süt,pompa,süt saklama kapları ve steril makinemle çevrelenmişti.Arta kalan zamanlarda ise gaz,çiş,kaka maceralarımla çok mutluydum.

                 Bir dönem dışarı çıkmak, sadece emzirme odalarında Kuzey'i emzirmek ve alt değiştirmekten ibaretti.

İlk 6 aydan sonra biraz hafiflemekle birlikte 7. aydan sonra tam anlamıyla biraz daha nefes aldım diyebilirim.Ek gıdalara geçmiştik nihayetinde.Emzirme aralıkları azalınca anneninde bir nebze dinlenmek için vakti oluyor.Yok yok hayır olmuyor.O kalan vakitlerde yoğurt mayalamak,en sağlıklı kahvaltı,en organik sebze çorbası derken böyle geçip gidiyor.Ek gıda sonrası emme sıklıkları azaldığından göğüsler doluyor doluyor ve tıkanıklık başlıyor.Benimde başıma geldi ve o acı biraz beter bir acı gerçekten.Ek gıda sonrası boş geçen bir emme seansının ardından, pompa yardımıyla biraz sağma işlemi yapmak mastit oluşumu engelleyecektir mutlaka.

                Emzirmenin ne kadar pratik bir hareket olduğunu daha iyi anlıyor anne.Yani mutfakta hatırı sayılır bir mesai harcamaya başlıyorsun.İlk etapta bir kaşık çorba tadabilmesi için ciddi bir uğraş sarfediyorsun.Düşündükçe en doğalını bulmak,hazırlamak,pişirmek... için sarfettiğim çaba,

yedirmek ve temizlemekten daha kolayıma gelir hala benim.Bu kısmı tamamen ayrı bir macera çünkü.
                Dediğim gibi ilk aylarda göğsüme kamp kuran oğlumla gündüzler geceye geceler gündüze karışmıştı.Uyku düzeni olmayan ve sürekli memeye yapışık uyumak isteyen bir bebeyle ilk aylar böyle yorucu ve kaos içinde geçti.O düzen düzensizliktir tanımının sonuna kadar hakkını verdik oğlumla.Yardımcısız ve yardımsız tam iki sene sonunda bunları birer anı olarak yazmak ayrı bir keyif benim için.
                 Emzirebilmenin keyfi benim bütün yorgunluğunu aldı ve kuralcı yanımın kafama koyduğu o iki yaş sınırı dolu dolu iki sene niyahetinde bitti.
Biraz hüzünlüyüm ama geçecek.