hiç unutmuyorum.
Hüzünlüydüm o zamanlar,öfkeliydim.
Sanki çiçek açan o ağaç değilde benmişim gibi hissetmiştim.Rahatlamıştım adeta.
Ama o beklediğim çiçeklerin açması için öncesinde kuruyan dallarımı kesip atmam gerekiyordu.
Ben izin vermediğim sürece kimse bizi üzemezdi.
Ne kadar çok seviyoruz halbuki insanların özeline girmeyi,bize ait olmayan sınırların ötesine geçmeyi...
Aradan neredeyse bir yıl geçti.
Görünürde çok fazla şey değişmesede, bir hayalin nasıl gerçeğe dönüştüğüne her gün tanık oldum ben.
Sabırla yeniden çizdim sınırlarımı.
Bazen o çok inandığım şeylerin aslında inandığım gibi olmadığını gördüm.
Bazen vazgeçer gibi oldum, ama hayalimi tam yakalamışken sınırlarıma girenler yüzünden vazgeçmedim.Daha sıkı tutundum onlara ve hayata
ve hatta sabrıma.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
gitmeden bir şeyler karalayın :)
E.KILIÇ