Diğer annelerin emzirmeyle ilgili tecrübelerini okuyorum bazen,herkesin aynı amaca ortak, farklı bir hikayesi var. Genelde emzirme konusu oluruna bırakılmış anneler tarafından. Bunun için en rahat ve kolay yolu bulmuş taze anneler buna mama vermek dahil.Peki ben neden bu kadar zorlaştır mışım kendime doğumdan sonraki o ilk günleri? Neden izin vermişim bu kadar üstüme gelmelerine? Bir cengaver de keşke; ya boş ver! gel bi şöyle,bi nefes al bi hava al,dinlen..Emzirirsin kaçmıyo ya sonunda, bu kadar eziyet etme kendine.Önce sen iyi olacaksın sonra bebeğin...deseymiş yahu :)
Öncelikle ben bu konuda çok baskı yaptım hep emzirmeye şartladım kendimi.Çok okumuştum,psikolojik olarak hazırlamıştım kendimi.Alternatifler üzerinde durmamıştım bile.
Ama tabii o ilk günler çok zorluyor taze anneyi. işliyor,İlk etapta (sezeryan sonrası) süt hemen gelmiyor, bebek ağlıyor, herkes etrafta çocuk aç, sütte gelmiyor,ne yapsak,mama versek gibi sözlerle baskı yapıyor taze anneye.Zaten emzirme başlar başlamaz göğüs uçları için tam bir travma etkisi yaratıyor..Ne yaparsan yap fayda etmiyor,göğüs uçları yara oluyor,çatlıyor ve kanıyor.O günlerde ellerini sıkarak,gözünden yaş gelerek yeter ki emzireyim diyerek bu çabayı veriyorsun.
Daha önce hiç bilmediğin bir konuda ihtisas yapıyorsun ama zamanla olacak olan bi şey bu.Emzirme pozisyonuyla ilgili acemilik yüzünden sırt ve bel ağrısı çekiyorsun.Otururken rahat pozisyonu bir türlü bulamıyorsun.Bebeğin üstüne eğilip emzirmek bütün sırt bölgesini kitliyor zaten ki bu çok yanlış bir pozisyon.
UNUTMA: O zor günlerde herkes her şeyi senden çok çok iyi biliyor.
Sanırım ben en çok;
"Ağlıyo, ağlıyo emzir çocuğu" lafına gıcık oluyorum artık.Bunu bana eşim dahi söylese aynı his uyanıyor yani fark etmiyor.
Bu kadar işte...
Şimdi dışarıda orada burada yeni doğum yapmış bir anne görürsem "ay ne kadar minik," asla demiyorum.Biliyorum ki o anne için ilk doğduğu haline göre bebeğin şimdiki hali arasında dünyalar var.Hatta içinden ''-neresi minik benim bebeğimin,büyüdü ya işte!'' dediğini de biliyorum.
Biraz anlayışlı olmak çok mu zor?.Hani nerede empati kurmak? İnsanların bu yeni hayatına alışma sürecine saygı duymak.Yardım ettiğini sanmak yerine,bazen yardım talebi beklemek.Ve biraz geride durmayı bilmek.Annenin sütüyle,bebeğin açlığıyla-tokluğuyla ilgili yorumlar yapmamak..
Çok fazla tecrübe okudum.En aklımda kalanı paylaşmak istedim.
Habertürk'te Damla Çeliktaban mükemmel bir köşe yazısıyla durumu özetlemiş.Okumak için başlığa tıklayabilirsiniz.
Loğusa Kullanım Kılavuzu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
gitmeden bir şeyler karalayın :)
E.KILIÇ